«سیامند رحمان»، قوی‌ترین مرد دارای معلولیت جهان، رکورد دار آسیا، دارنده ٢ مدال طلای المپیک کسی که می خواست رکورد جدیدی را در پارالمپیک ۲۰۲۰ توکیوی ژاپن به ثبت برساند، سال گذشته در چنین روزی جان به جان آفرین تسلیم کرد و همه را مات این کوچ ناگهانی. دارنده پنج عنوان قهرمانی جهان سه بار قهرمانی آسیا و صاحب رکورد بلامنازع رکورد ۳۱۰ کیلوگرم پارالمپیک جهان، شامگاه ١١ اسفند ماه سال ٩٨، در اثر ایست قلبی و در سن ۳۱ سالگی دار فانی را وداع گفت.

خبر تلخ و باورنکردنی بود. «سیامند رحمان»، پر کشید و رفت و همه را شوکه کرد.

زمانی که به اردوی آمادگی رقابت هاي پارالمپيك ٢٠٢٠ توکیو دعوت شده بود می گفت: «نمی‌توانم تا توکیو صبر کنم، در توکیو همه چیزی بین من، وزنه و رکوردم قرار دارد و من همه مرزها را جا‌به‌جا خواهم کرد».

او که قرار بود طلای پاراالمپیک ٢٠٢٠ را کسب کند و می گفت: «هر چه به این مسابقات نزدیک‌تر می شویم میزان هیجانم بیشتر می‌شود»، درحالی از میان ما پر کشید که همه دنیا را در بهت و حیرت فرو برد.

تنها ٦ ماه تا مسابقات مانده بود اما در اتفاقی غیر منتظره دل پر مهرش از تپیدن ایستاد و در زمستانی دشوار، شمع سی و یکمین بهار زندگیش رو به خاموشی گذاشت.

او یک ماه و نیم پیش از حضور در مسابقات قهرمانی جهان که به میزبانی ژاپن برگزار شد، ضمن کسب سومین عنوان قهرمانی در جهان سهمیه حضور در پارالمپیک ۲۰۲۰ توکیو را هم به دست آورده بود و هیجان حضور در این رویداد ورزشی بزرگ را داشت.

 قرار بود امسال برای سومین دوره متوالی در بازی های پارالمپیک شرکت کند تا همانند بازی ها (۲۰۱۲ لندن و ۲۰۱۶ ریو) صاحب مدال طلا شود، می خواست دوباره رکورد شکنی کند اما نشد که نشد و ایران، این قهرمانش را از دست داد

دل پری داشت از مسئولینی که فقط با مدالهایش پز می دهند و او را فراموش کرده اند. قهرمان پاراالمپیکی که در پاراالمپیک ۲۰۱۶ «ریو» با مهار وزنه ۳۱۰ کیلوگرمی تاریخ‌ساز شد.

مدال طلای پارا المپیک ۲۰۱۲ لندن، پنج مدال طلا و یک نقره مسابقات قهرمانی جهان و سه مدال طلای بازی‌های پارآسیایی ۲۰۱۰ گوانژو، ۲۰۱۴ اینچئون و ۲۰۱۸ جاکارتا از سیامند ورزشکاری برجسته در سطح رقابت‌های بین‌المللی ساخته بود و این ملی‌پوش پر افتخار پاراوزنه‌برداری ایران به‌عنوان یکی از ستارگان کمپین معرفی پارالمپیک ۲۰۲۰ نیز معرفی شده بود.

با این همه مدال طلا اواخر مهر ماه امسال در گفت و گو با رسانه ها گفته بود: «مسئولان استان کوچکترین توجهی به من به عنوان یک ورزشکار پاراالمپیکی ندارند. فقط امیدوارم بعد از مدال آوری در توکیو، مدعی حمایت نشوند، پُز مدالم را ندهند و برای استقبال و این نمایش ها اقدامی نداشته باشند».

سیامند رحمان، ساکن اشنویه از شهرهای مرزی استان آذربایجان غربی بود، خودش می گفت: «در «نقطه صفر مرزی» تمرین می کنم سعی می کنم در توکیو بدرخشم و بازهم طلایی شوم».

رکورددار آسیا، می خواست با مدال طلایی رنگ المپیکش شادی را به دل های مردم ببخشد اما گویا دست اجل بی رحم تر از آن بود که سیامند قهرمان فکر می کرد.

او که از حقوق مصوب کمیته ملی پارالمپیک بی اطلاع بود می گفت: «در کل استان آذربایجان غربی ورزشکاری که برای پارالمپیک توکیو کسب سهمیه کرده باشد، انگشت شمار است، اما مسئولان استان نسبت به همین تعداد اندک هم بی توجه هستند. گویا آنها در خواب به سر می برند و از هیچ موضوعی خبر ندارند».

حقوق ماهانه قوی ترین مرد جهان، ۹۰۰ هزار تومان از صندوق حمایت از قهرمانان و پیشکسوتان ورزش بود که برای او تصویب شده بود درحالیکه ۲ طلای پاراالمپیک و چند طلای جهانی داشت، همان حقوق اندک هم سر وقت پرداخت نمی شد و به گفته خود رحمان؛ «همان حقوق مصوب هم ٦ ماه به ٦ ماه می آمد».

ملی پوش متواضعی که نگران آینده ورزشکاران تازه به گود رسید بود و می گفت: «من دیگر به این وضعیت عادت کرده ام اما نگران آن ورزشکارانی هستم که تازه پا به میدان گذاشته اند و از این بی مهری ها خبر ندارند».

در دیدار با مقام معظم رهبری گلایه ها کرده بود و خواستار یکسان سازی حقوق، وضعیت ورزشکاران پارالمپیکی با المپیکی‌ها شده بود اما خودش می گفت: «حتی در این مورد هم که مورد تاکید مقام معظم رهبری بود اقدامی صورت نگرفته است».

دل پری داشت، از کسانی که نادیده گرفتنش و تنها پُز مدال هایش را دادند و در فرودگاه دسته گلی به گردنش آویختند و با او عکس یاددگاری گرفتند. همان هایی که می خواستند حتما در عکس یاددگاری با قوی ترین مرد دارای معلولیت جهان باشند اما یادشان رفته بود که او در نقطه صفر مرزی ایران رکورد دار جهان است و سهمی از این رکورد ندارد.

همان هایی که عکس پروفایل های صفحات مجازی خود را با نام و یاد او مزین می کنند، همان هایی که قهرمانان را تنها برای خود می خواهند...

مدیران می‌آیند و می‌روند؛ اما نام «سیامند رحمان» همیشه بر قامت ورزش این سرزمین حک شده و فراموش نخواهد شد

روزی که پهلوان از میانمان رفت، بازار اشنویه تعطیل شد، به رغم ترس از شیوع ویروس کشنده کرونا، هزاران نفر از مردم اشنویه و شهرهای اطراف برای بدرقه پیکر جهان پهلوان حاضر شدند و او را تا «قلاتگاه»، تپه مشرف بر دشت اشنویه به عنوان آخرین منزلش همراهی کردند.

دو روز بعد از کوچ ناگهانی سیامند، پرچم کمیته بین المللی پارالمپیک به احترام رکورددار آسیا و قهرمان سنگین وزن وزنه برداری جهان به حالت نیمه افراشته درآمد.

وبسایت رسمی کمیته بین المللی پارالمپیک در پی درگذشت اش، گزارش ویژه ای از زندگی او منتشر کرد و رئیس کمیته پارالمپیک آسیا (APC) مجید راشد به همراه یک فیلم کوتاه پیام خود را بدین مضمون ارسال نمود: «دستاوردهای سیامند نشان از یک ورزشکار باوقار حتی بیرون از میادین ورزشی بود؛ مردی با شخصیت که همواره در برابر دیگران از خود فروتنی نشان می داد. او خیلی زود از میان ما رفت و به واقع فقدان وی بسیار تاسف بار است».

استاد «قطب الدین صادقی» هم در غم کوچ نابهنگام جهان پهلوان «سیامند رحمان» نوشت: «دریغ و صد دریغ که مرگ نابهنگامش همه ی داغ هایمان را تازه کرده است. روحت شاد و خدایت بیامرزاد تو زیرکانه رخت از این جهان بیرون کشیدی!».